PEŁNY OPIS USŁUG
/
METOD TERAPEUTYCZNYCH
Fizjoterapia Terapia Manualna Osteopatia

DIAGNOSTYKA

W przypadku prowadzenia praktyki gabinetowej jeden na jeden (pacjentów bólowych, urazowych, nieurazowych, ortopedyczno-neurologicznych, sportowców, osób o siedzącym trybie życia) nieodłącznym elementem przed rozpoczęciem pracy manualnej i funkcjonalnej z pacjentem jest dokładny wywiad z przeprowadzeniem diagnostyki. Diagnostyka ukierunkowana jest na syntezę i analizę uzyskanych informacji od pacjenta (wnioskowanie kliniczne) i postawienie hipotezy roboczej wraz przeprowadzenie terapii weryfikującej założenia przyczyn problemu. Operuje ona modelem biomedycznym i biopsychospołecznym. Opiera się w większości na na wyłapaniu wskazań, przeciwskazań, czerwonych flag do terapii (kwalifikacji pacjenta do terapii). Ocenie ilości i jakości ruchu, siły mięśniowej, analizie motorycznej/posturalnej, ocenie palpacyjnej tekstury tkanek, ocenie “gry stawowej” i wzorców klinicznych, testach prowokacyjnych, testach ortopedyczno-neurologiczcnych, badaniu neurologicznym i neurodynamicznym, analizie radiologicznej i labolatoryjnej na potrzeby terapii, diagnostyce różnicowej na potrzeby terapii, czy specyficznemu badaniu względem protokołu danej metody np. Metody Manipulacji powięzi. W przypadku pracy zgodnej z filozofią medycyny osteopatycznej (ale nie tylko) diagnostyka może być rozszerzona o analizę psychosomatyki, semiologię, badanie mobilności trzewi, badanie czaszkowo-krzyżowe aby wyłapać zaburzenia integracji strukturalno-funkcjonalnej między układowej a nie tylko w układzie szkieletowo-stawowo-nerwowo-mięśniowym. Analizuję się też styl życia, dietę, poziom stresu czy sen i regenerację pacjenta aby ustalić holistyczny plan terapii.

ORTOPEDYCZNA TERAPIA MANUALNA

Jest to obszar fizjoterapii zajmujący się problematyką układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego, opierający swe działania na technikach/metodach leczenia manualnego w przypadku dolegliwości bólowych i dysfunkcji organizmu. Kształcenie się w tej koncepcji pracy jest pod kontrolą standardów edukacyjnych i klinicznych Międzynarodowej Federacji Ortopedycznej Fizjoterapeutów Manualnych (IFOMPT). Metoda Cyriax, metoda Maitland, metoda Kaltenborn-Evjenth, Szkoła niemiecka terapii manualnej, Metoda Mulligan, Nordic OMT itd. W skład metod i technik pracy w tej koncepcji wchodzą mobilizacje i manipulacje stawowe, mobilizacje tkanek miękkich, neurodynamika, suche igłowanie, trening i bardzo skrupulatna diagnostyka z wnioskowaniem klinicznym. Podejście OMT jest najczęściej wykorzystywane w pracy z pacjentami bólowymi urazowymi i nieurazowymi czy ortopedyczno-neurologicznymi.

GENERAL OSTEOPATHIC TREATMENT

Generalne Osteopatyczne Leczenie osteopatyczne  (GOT) , jest postępowaniem nakierowanym na holistyczne podejście do ciała pacjenta. Polega na stosowaniu cyklicznych, bardzo delikatnych ruchów mobilizacyjnych w stawach pacjenta, płynnie opracowując całe jego ciało. Terapii poddawane są stawy kończyn dolnych, górnych, oraz całego kręgosłupa. Proces terapeutyczny odbywa się w określonym tempie i rytmie, dostosowanym do możliwości i potrzeb danego pacjenta. To jego ciało tak naprawdę wyznacza granice ruchu, wskazuje restrykcje oraz nadaje rytm pracy.  Na czym polega praca z wykorzystaniem GOT?  Podczas tej techniki, terapeuta – osteopata, prowadzi zarówno badanie jak i terapię. Oceniając jakość ruchu danego stawu oraz reakcje sąsiadujących z nim tkanek, może od razu wprowadzić bodziec leczniczy i na bieżąco analizować sytuację. Można więc powiedzieć, że badanie i terapia w osteopatii biegną równolegle, jednoczasowo. Kluczem do zrozumienia działania tej metody, jest przyjęcie faktu, że ciało ludzkie jest jednolitą strukturą, w której wszystkie układy są ze sobą wzajemnie połączone. Poprzez pasywne mobilizowanie pacjenta, wpływamy nie tylko lokalnie na dany staw, ale również globalnie, wykorzystując wzajemne zależności połączeń. Podczas mobilizacji pacjenta za pomocą leczenia GOT następuje:  poprawa cyrkulacji płynów – pomoc w drenażu tkanek, dzięki usprawnieniu działania układu limfatycznego oraz odpływu krwi żylnej, usprawnianie ruchomości stawów lub kierunków w stawie objętych restrykcją, poprawa elastyczności tkanek, zbalansowanie napięć w układzie anatomicznym, wyrównywanie ciśnień w obrębie poszczególnych regionów ciała i przywracanie sił witalnych. Z powodu wprowadzania ruchu w miejsca, które były go pozbawione dochodzi do uspokojenia i wyciszenia organizmu, z powodu znormalizowania nieprawidłowych napięć w całym ciele.

MANIPULACJA POWIĘZI

Manipulacja powięzi (Fascia Manipulation®) jest to jedna z metod terapii manualnej o wysokiej skuteczności zwalczania dolegliwości bólowych, dysfunkcji układu ruchu oraz dysfunkcji wewnętrznych (internistycznych). Kreatorem metody był włoski fizjoterapeuta Luigi Stecco, który w oparciu o anatomię, fizjologię i doświadczenie stworzył ów koncept pracy z pacjentem. Znaczny wkład w rozwój teoretyczny i praktyczny metody miały dzieci autora, córka prof. Carla Stecco oraz syn prof. Antonio Stecco, którzy zapewnili mocne doniesienia naukowe z badań histologicznych i anatomii sekcyjnych. Metoda uwzględnia holistyczne podejście do ciała, traktując poszczególne jego układy jako niepodzielną całość wzajemnie na siebie oddziałującą. Metoda polega na manualnej manipulacji określonych punktów na ciele pacjenta zwanych centrami koordynacji (CC) oraz centrami fuzji (CF). Punkty te tworzą różny przebieg sekwencji mięśniowo powięziowych, przekątnych, spirali, tensorów i katenarii. Formacje te są drogami rozchodzenia się napięć w ciele jak również drogami rozchodzenia się bólu. Wybór punktów przeznaczonych do manipulacji dokonuje się według określonych reguł na podstawie weryfikacji ruchowej i palpacyjnej prowadzonej przez terapeutę. Niezwykle ważny jest tutaj wnikliwy wywiad, ponieważ dzięki niemu na podstawie dolegliwości towarzyszących, a także tych przebytych (zwłaszcza tych sprzed wielu lat), można odtworzyć chronologiczną drogę rozwoju kompensacji (zaburzeń) w ciele i dotrzeć do pierwotnej przyczyny problemu. W wyniku powtarzających się przeciążeń statycznych i dynamicznych, urazów, stanów zapalnych czy kontuzji powięź ulega procesowi densyfikacji w punktach CC i CF. Densyfikacja jest niczym innym jak zwiększeniem gęstości substancji podstawowej powięzi i zmiany orientacji włókien kolagenowych z ewentualnym zwiększeniem ich liczby. Wprawiony terapeuta wyczuwa w tym punkcie zgrubienie, zaburzenie ślizgu tkankowego, a pacjent przy palpacji często zgłasza ból będący wynikiem niefizjologicznego rozciągania wolnych zakończeń nerwowych

TERAPIA CZASZKOWO-KRZYŻOWA

Terapia czaszkowo-krzyżowa opiera się o pracę z ciałem poprzez pracę z płynem mózgowo-rdzeniowym, który jest wyczuwalny w ciele tak jak krew i limfa. Dynamika jego pływu generuje ruch wszystkich układów w ciele, rozprzestrzenia się w przestrzeni podpajęczynówkowej obmywając rdzeń kręgowy i wszystkie zakończenia nerwowe. Przypomina to wdech i wydech, dlatego też William G. Sutherland, twórca metody nazwał ten mechanizm „Oddechem Życia”. W zależności od głębokości pracy jesteśmy w stanie wyczuć pływ na trzech jego poziomach i ocenić właściwą fluktuację i dynamikę ruchu płynów i organów w danej przestrzeni ciała. Ciało ludzkie jest ciągłością tkanek, wszystkie jego układy są ze sobą powiązane, współdziałają ze sobą i wzajemnie na siebie oddziałują. Celem terapii jest wspomóc ciało w procesie regeneracji i przywrócić jego homeostazę poprzez pracę manualną stymulującą parasympatyczną część układu nerwowego (odpowiadającego za regenerację).

MANIPULACJE STAWOWE - HVLA

Manipulacje stawowe HVLA (High Velocity Low Amplitude – O wysokiej prędkości i niskiej amplitudzie ruchu) obecnie w dzisiejszym Świecie są wykorzystywane przez szerokie grono specjalistów opieki zdrowotnej (Fizjoterapeuci, Terapeuci Manualni, Osteopaci, Chiropraktycy). Jej główną cechą charakterystyczną jest to, że nie wykorzystuje ona leków i operacji chirurgicznych w celu leczenia niepełnosprawności, bólu, schorzeń kręgosłupa i dysfunkcji układu mięśniowo szkieletowego (Michael, Gyer i Davis 2017). HVLA jest to forma terapii wykorzystująca manipulacje stawowe o charakterze krótkodźwigniowym. Są to techniki posługujące się jednorazowym użyciem siły o dużej prędkości i niskiej amplitudzie ruchu. Celem ich działania jest zastosowanie ukierunkowanej siły na staw dążącej do “uruchomienia zablokowanego stawu” (w przypadku zaburzonej wisceroaferentacji trzewnej zablokowania stawów kręgosłupa są polisegmentarne z racji unerwienia trzewi, w przypadku zablokowania monosegmentarnego problem jest mniej złożony i dotyczy stawu, tkanek okołostawowych, mięśnio-powięzi), poprawie mobilności ciała, blokadzie dolegliwości bólowych, zmniejszeniu aktywności hipertonicznych mięśni, zmniejszeniu stanu zapalnego, czy też blokadzie bólowej pochodzącej z trzewi. Mianowicie literatura naukowa popiera wystąpienie tych efektów (Erhard i Piva 2006; Bialosky i in., 2009; Bicalho 2010; Bicalho 2015; Rubinstein i in., 2011; Gyer i in., 2019), i konkretnie donosi ,że terapia manipulacyjna poprawia zakres ruchomości stawów, zmniejsza kompresję powierzchni stawowych, pobudza krążenie płynów ustrojowych, przywraca równowagę mięśniowo-tkankową oraz zmniejsza stan zapalny wraz poprawą funkcjonowania nerwów. Dla wykonania technik manipulacji krótkodźwigniowej, osiągnięcie krańcowego zakresu ruchu zazwyczaj nie jest konieczne. Dzięki kombinacji licznych komponentów ruchowych tworzy się bowiem barierę, nie będącą barierą fizjologiczną, a raczej sztuczną barierą w środkowym zakresie ruchu. W celu zbudowania owej bariery zabiegowej wykorzystuje się liczne bierne komponenty ruchów fizjologicznych i przesunięć translatorycznych, kierunki kompresji i ogniskowania na segment oraz trójprzestrzenne pozycjonowanie stawu, który chcemy zmanipulować. Dzięki takiej metodyce, manipulacja jest bardzo specyficzna a uzyskana bariera znajduje się w pośrednim ustawieniu powierzchni stawowych. Powoduje to, że impuls końcowy przełamuje barierę zabiegową w integralności anatomicznej stawu, będącą daleko od końcowego zakresu ruchu. Bariera ruchowa stawu dobrze przygotowanego do wykonania zabiegu, daje charakterystyczne odczucie potencjalnego lub dynamicznego napięcia. W przypadku stawów kręgosłupa/obwodowych stosuje się dźwignię podstawową i dźwignie drugorzędowe. Na przykładzie stawów kręgosłupa: dźwignią podstawową jest najczęściej impuls do rotacji, skłonu bocznego, przesunięcia lub trakcji, natomiast dźwignie drugorzędowe to kompresja, zgięcie/ wyprost, skłon boczny, przesunięcie AP i przesunięcia boczne. Olbrzymią zaletą technik krótkodźwigniowych jest fakt, iż są one bardzo bezpieczne (ekstremalnie rzadkie ryzyko poważnych powikłań – wskaźnik 1,46 na 10 milionów manipulacji Gouveia i in., 2009) oraz komfortowe dla pacjenta bowiem są budowane poprzez kompresję płynów w środkowym zakresie ruchu stawowego. Techniki HVLA są wykorzystywane w pracy z pacjentami z poważnymi dysfunkcjami jak i osobami zdrowymi.

METODA FDM - FASCIAL DISTORTION MODEL

Jest to metoda pracy z siecią powięziową, której składowymi są: Taśma spustowa (Trigerrband), Dystorsja kontinuum (Continiuum Distorsion), Przepuklina punktu spustowego (Herniated Trigerpoint), Dystrosja Cylindryczna (Cylinder Distorsion), Dystorsja Fałd (Folding Distorsion), Fiksacja Tektoniczna (Tectonic Fixation). Metoda pracy polega na zebraniu wywiadu i i przeprowadzeniu diagnostyki manualnej oraz na podstawie zgłoszonych typowych dolegliwości przez pacjenta dla typowej składowej przeprowadza się terapię. Metoda kierowana jest dla pacjentów bólowych jak i z ograniczeniami ruchomości. 

TERAPIA WISCERALNA

Restrykcje i napięcia w obrębie jam ciała (zmiany ciśnień, dolegliwości mięśniowo-szkieletowe, brak równowagi napięć mięśniowych, niewłaściwa pozycja ciała itd.) mogą ograniczać motylność i mobilność trzewi, a tym samym zaburzać funkcję i ruch płynów ustrojowych. Restrykcje w obrębie narządów wewnętrznych (napięcia, zaburzenia ślizgu pomiędzy powierzchniami narządów) z kolei mogą prowadzić do rozciągania struktur stabilizujących, wieszadłowych, więzadłowych tych że narządów, a tym samym wywoływać napięcia, ból w częściach układu mięśniowo-szkieletowego do których są umocowane. W przypadku zaburzeń internistycznych może też wystąpić ból rzutowany z trzewi do odległych regionów ciała. 

TERAPIA IASTM

Instrument Assisted Soft Tissue Manipulation/Mobilization – technika opracowywania tkanek miękkich (powięzi, mięśni) za pośrednictwem specjalnych narzędzi ze stali chirurgicznej. Terapeuta pracując narzędziem wykorzystuje elementy masażu tkanek głębokich, masażu Gua-Sha, masażu poprzecznego czy terapii punktów spustowych. Wykonuje też techniki typowe dla tej formy pracy czyli “skanowanie” (odszukanie sztywności, nieregularności tkanki powięziowej aby ją rozpracować poprzez “tarcie” narzędziem), “wachlowanie”, “pracę w bruzdach między mięśniowych” wszystko to głównie celu poprawy ślizgu między tkankowego, zmniejszeniu bólu, poprawie ruchomości czy przyspieszeniu procesów regeneracji.

FLOSSING W TERAPII I TRENINGU

Technika owijania części ciała, stawów elastyczną gumową taśma w celu mobilizacji tkanek, zmniejszenia dolegliwości bólowych, obrzęku limfatycznego i pourazowego oraz w celu poprawy mobilności stawowej i przyspieszeniu regeneracji tkanek. Bywa też nazywana techniką Flossband, taśmą Voodoo Floss. Stosowana jest zarówno w terapii jak i w treningu sportowców, amatorów czy też u osób o niskim poziomie aktywności fizycznej. Znajduje zastosowanie u pacjentów bólowych urazowych i nieurazowych.

KINESIOTAPING

Kinesiotaping (plastrowanie dynamiczne) jest to metoda stworzona przez Dr Kenzo Kase, która wykorzystuje elastyczne rozciągliwe plastry (taśmy) naklejane na skórę pacjenta. Taśma przyklejona do skóry doprowadza do zwiększa się przestrzeń między skórą, a tkanką podskórną co znacznie ułatwia odpływ limfatyczny, poprawia mikrokrążenie oraz ułatwia przepływ komórkowych substancji odżywczych co skutkuje przyspieszeniem regeneracji tkanek. Prawidłowo dobrana technika względem stanu pacjenta oraz kierunek i stopień rozciągnięcia taśmy może wpływać na optymalizację pracy mięśni. Aplikacje często są wykorzystywane są m.in. do poprawy priopriocepcji, w stanach po urazowych stawów, obrzękach, wadach postawy, korekcjach posturalnych a kończąc na technikach więzadłowych, mięśniowych i powięziowych. Taśma do kinesiotapingu zbudowana jest z bawełny z znacznym stopniem możliwości rozciągnięcia się względem swojej początkowej długości i odpowiada możliwością rozciągliwości ludzkiej skóry. Jest pokryta faliście klejem hipoalergicznym. Naklejona taśma na skórę jest prawie nie odczuwalna a jednocześnie cały czas działa. Czas noszenia aplikacji to zwykle okres między 3 a 7 dni. Sposobów zastosowania taśmy poprzez terapeutę nie sposób zliczyć, ponieważ każda aplikacja jest dostosowywana indywidualnie do potrzeb danego pacjenta oczywiście zgodnie z filozofią naklejania ów taśm. Podsumowując można powiedzieć, że taśma to ręce terapeuty zostające po terapii z pacjentem na dłużej.

SUCHE IGŁOWANIE

Suche igłowanie, Medyczna Akupunktura (Dry needling) jest to forma terapii, która wykorzystuje cienkie igły akupunkturowe. Nie jest to tradycyjna akupunktura w wersji Chińskiej, gdzie pracuje się igłami zgodnie z meridianami energetycznymi. Można powiedzieć, że jest to wersja zachodniej igłoterapii cienkoigłowej, gdzie wykonuję się manipulację igłą w celu likwidacji aktywnych mięśniowo powięziowych punktów-spustowych, które nie poddane leczeniu prowadzą do wystąpienia dolegliwości bólowych czy też ograniczeń ruchomości i siły mięśniowej. Zabieg nazywany jest suchym, ponieważ igła akupunkturowa nie daje możliwości wstrzykiwania preparatu płynowego jak igła iniekcyjna. Proces terapeutyczny w większości przypadków polega na odszukaniu palpacyjnym aktywnego punktu spustowego dającego znajome objawy a następnie na wbiciu igły i wykonaniu manipulacji nią do wystąpienia delikatnego skurczu mięśnia. Technika manipulacji igłą zależy od terapeuty i reaktywności pacjenta na proponowany zabieg. W przypadku opracowywania warstw głębszych (mięśniowych) świetnie sprawdza się technika pionowej oscylacji (wysuwanie i wsuwanie igły w punkt-spustowy) w przypadku gdy terapeuta chce stymulować warstwy powierzchowne (receptory), aby doprowadzić do neuromodulacji bólu posługuję się samym wbiciem igły na niewielką głębokość i/lub techniką rotacyjną (skręcanie igły wokół jej osi). Suche igłowanie jest świetną techniką uzupełniającą cały proces prowadzonej terapii.

NEURODYNAMIKA KLINICZNA - NEUROMOBILIZACJE

Metoda pracy z tkanką nerwową opierająca się o koncepcję Butlera, Shacklocka. Terapeuta przeprowadza badanie neurodynamiczne w celu oceny wystąpienia dolegliwości, oceny ślizgu podłużnego i poprzecznego nerwów jak i ich zdolności do napinania się. W przypadku wystąpienia zaburzeń terapia opiera się o wprowadzenie ruchów ślizgowych nerwów, kończąc na wprowadzeniu technik dążących do napięcia na struktur nerwowych. Część Osteopatów (ale nie tylko) wykonuje też mobilizację nerwów poprzez pracę rozluźniającą tkanki wzdłuż przebiegu nerwu i/lub mobilizację nerwów skórnych. Forma terapii często stosowana w przypadku pacjentów ortopedyczno-neurologicznych i bólowych.

KINEZYTERAPIA - TRENING MEDYCZNY

Trening jak by go nie nazywać jest to forma terapii za pośrednictwem indywidualnego programu ćwiczeń dobranego przez np. fizjoterapeutę adekwatnie do potrzeb, reaktywności i możliwości klienta/pacjenta. Według powyższych koncepcji właśnie praca manualna ma pomóc w poprawie funkcji układu ruchu aby wyeliminować bolesność poprawić mobilność ciała itp. Należy to jednak rozmieć jako fundament prowadzonej terapii pod trening, ponieważ w części przypadków aby uzyskać efekty długotrwałe prowadzonej terapii i pozbyć się problemu sama praca manualna nie zawsze wystarcza i powinien w planie terapii zostać uwzględniony trening. Po to aby tak przygotowana manualnie tkanka mogła ulec właściwej adaptacji względem sił/czynników zewnętrznych i wewnętrznych wpływających na nasz organizm, aby dać efekt długotrwały pozbycia się różnych dolegliwości. Z reguły jest to kilka prostych ćwiczeń, których pacjent jest uczony po pracy manualnej. Ćwiczenia ma za zadanie wykonywać w swoim zakresie w domu lub na siłowni względem zleconych wytycznych poprzez specjalistę.

ANALIZA POSTURALNA/MOTORYCZNA CAŁEGO CIAŁA

Analiza posturalna (element diagnostyki) dotyczy określenia trzymania się ciała w przestrzenni i wyłapania zarówno w pozycjach statycznych (stania/siedzenia), zaburzeń ułożenia się segmentów ciała w przestrzeni. Analiza motoryczna (element diagnostyki) jest bardziej skupiona na ocenie funkcjonalnej dotyczącej mobilności stawowej i siły mięśniowej w ułożeniach statycznych i dynamicznych stawów, można do niej zaliczyć też analizę biegu/chodu czy analizę ruchów specyficznych dla danej dyscypliny. Ich wspólnym celem jest wyłapanie słabych ogniw w ciele mogących doprowadzić do wystąpienia przeciążeń, urazów/kontuzji lub w przypadku wystąpienia dolegliwości pomaga w diagnostyce przyczyny jej wystąpienia.

INNE FORMY MOBILIZACJI TKANEK MIEKKICH

Masaż tkanek głębkoich, pozycyjne rozluźnianie i rozluźnianie mieśniowo-powięźiowe to subtelne formy pracy z mięśniami i powięzią, dążąca do zmniejszenia bolesności, rozluźnienia tkanek, poprawie ruchomości stawów i przywróceniu zaburzonego ślizgu tkanek względem siebie. Składa się z uprzednio przeprowadzonej oceny funkcjonalnej ciała a następnie przeprowadzenia terapii struktur przejawiających nadmierne napięcie i “sklejenie powięziowe”. Są to formy terapii jak i często autoterapii zlecane pacjentowi. Technika ich wykonywania wykorzystuje powolny nacisk na tkanki, które zostają “wybrane”, następnie jest wprowadzony ruch ślizgu tkanki z jego utrzymaniem w kierunku restrykcji (ograniczenia ruchomości) lub uwolnienia, aż tkanka w swoim czasie się zaadoptuje do wprowadzonej siły i pozwoli na większy zakres ruchu. Pomimo nazwy “głęboki” jest to masaż przyjemny dla większości osób. Pacjent może uczestniczyć w w nich zarówno biernie lub aktywnie.

Terapia punktów spustowych jest to forma pracy z aktywnym punktem spustowym (mięśniowo-powięziowym), w odczuciu palpacyjnym dla terapeuty jest to sztywne zgrubienie /pasmo tkanki, które dla pacjenta jest bolesne i może dawać ból rzutowany w inne regiony ciała. Terapia polega na opracowaniu takiego punktu na wiele różnych sposobów np. suche igłowanie, kompresja niedokrwienna, masaż poprzeczny, poizometrczyna relaksacja mięśni, rozluźnianie pozycyjne i inne. Początek opracowywania takiego punktu nie należy do przyjemnych lecz w trakcie pracy z nim bolesność ustępuje około w 90 sekund. W przypadku gdy był on źródłem problemu, terapia daje eliminację dolegliwości bólowych i poprawę funkcji u pacjenta.

Techniki energii mięśniowej – to subtelna technika terapii/autoterapii w której pacjent jest aktywny. Terapeuta dokonuje oceny funkcjonalnej w celu dokonania terapii celowanej na tkanki tego wymagające. Wykorzystuje ona najczęściej poizometryczną relaksację mięśni w celu hamowania mięśni nadmiernie napiętych. Technika służy do poprawy ruchomości stawowej na skutek odblokowania mięśni ze “skrócenia”. Technika jest przyjemna dla pacjenta i przypomina rozciągnie.

Foam rolling – masaż wałkami piankowymi potocznie nazywany “rolowaniem”. Jest to to forma autoterapii, w której poprzez rolowanie się na wałku wpływamy na lepsze odżywienie tkanek ich mobilność jak i stymulację mechanoreceptorów powięzi. Efekty, które uzyskujemy dzięki rolowaniu to zmniejszenie napięcia mięśniowego, rozluźnienie, nawodnienie i odżywienie tkanek np. po wysiłku fizycznym. W przypadku punktów spustowych można wykorzystać taki wałek lub piłkę piankową w celu jego wyhamowania i zmniejszenia bolesności. Jest to częsta forma samodzielnej profilaktyki kontuzji i urazów w sporcie i fizjoterapii.

PODSUMOWANIE

Terapeuta często przeplata techniki i metody pracy manualnej/funkcjonalnej, pracuje w sposób interdyscyplinarny, aby terapia była dobrana indywidualnie do reaktywności pacjenta, jego potrzeb a zarazem bezpieczna, efektywna i holistyczna w walce z problemem.

BIBLIOGRAFIA:

Banks K, Hengeveld E. (2019). Terapia manualna wedługa maitlanda. Elsevier

 

Bergmann TF i Peterson DH. (2002) ‘Chiropractic technique: principles and procedure’. 2nd ed. Linn, MO: Mosby Elsevier.

 

Bergmann, T.F. (2005) ‘High velocity low amplitude manipulative techniques’, Principles and Practice of Chiropractic, 3rd edition. McGraw-Hill, ss.756-759.

 

Bialosky, J. E. i in. (2009) ‘The mechanisms of manual therapy in the treatment of musculoskeletal pain: A comprehensive model’, Manual Therapy, 14 (5), ss. 531–538. doi: 10.1016/j.math.2008.09.001.

 

Bicalho, E. i in. (2010) ‘Immediate effects of a high-velocity spine manipulation in paraspinal muscles activity of nonspecific chronic low-back pain subjects’, Manual Therapy, 15 (5), ss. 469–475. doi: 10.1016/j.math.2010.03.012.

 

Bicalho, E. S. i in. (2015) ‘Immediate effects of a high-velocity spine manipulation in paraspinal muscles activity of nonspecific chronic low-back pain subjects’, Journal of Manipulative and Physiological Therapeutics. Fourth Edition, 16 (4), ss.  1–8. doi: 10.1016/j.math.2010.03.012.

 

Chaitow L. (2006) Techniki energii mięśniowej. Elsevier

 

Davies C, Davies A. (2015). Terapia punktów spustowych. Vital

 

Erhard, R. i Piva, S. R. (2006) „Manual Therapy”, Orthopaedic Physical Therapy Secrets, 72 (12), ss. 102–111. doi: 10.1016/B978-156053708-3.50015-5.

 

Gibbons P. i Tehan, P. (2010) ‘Manipulacje kręgosłupa, klatki piersiowej i obręczy biodrowej w osteopatii’

 

Gouveia, L. O., Castanho, P. i Ferreira, J. J. (2009) ‘Safety of chiropractic interventions: A systematic review’, Spine, 34 (11), ss. 405–413. doi: 10.1097/BRS.0b013e3181a16d63.

 

Gyer M. i Michael J. (2020)’ Advanced osteopathic and chiropractic techniques for manual therpists.

 

Gyer, G. i in. (2019) ‘Spinal manipulation therapy: Is it all about the brain? A current review of the neurophysiological effects of manipulation’, Journal of Integrative Medicine, 17 (5), ss. 328–337. doi: 10.1016/j.joim.2019.05.004.

 

Johnson J. (2016). Korekcja postawy ciała. Edra Urban & Partner

 

Kaltenborn F.M. (1999). Manualne mobilizacje stawów kończyn. Rolewski

Shacklock M. (2008). Neruodynamika kliniczna Elsevier

Rubinstein, S. i Kamen, G. (2005) ‘Decreases in motor unit firing rate during sustained maximal-effort contractions in young and older adults’, Journal of Electromyography and Kinesiology, 15 (6), ss. 536–543. doi: 10.1016/j.jelekin.2005.04.001.

 

Sharkey J. (2019). Suche igłowanie w terapii mięśniowo-powięziowych punktów spustowych. WSEiT. 

 

Schleip R. (2015).Badanie, profilaktyka i terapia dysfunkcji sieci powięziowej. Elsevier

 

Starett K. (2015). Bądź sprawny jak lampart. Galaktyka

 

Stecco L, Stecco A. (2019). Manipulacja powięzi w leczeniu dolegliwości bólowych układu ruchu. Odnova-med.

 

Stecco L, Stecco C. (2015) Manipulacja powięzi w leczeniu dysfunkcji wewnętrznych. Odnova-med

 

Śliwiński Z. (2014). Dynamiczne plastrowanie. Markmed

 

Tettinger T, Słoniak R. (2017) Igłoterapia w rehabilitacji. Forma

Torsten L. (2020). Przewodnik po osteopatii wisceralnej. MedPharm

 

Wayne H. i in. (2015). Terapia manualna metodą Mulligana. Elsevier

 

Westeherius,Wiesner. (2019). Wzorce kliniczne w Terapii Manualnej. OrtoKursy

 

Wytrążek M. (2014). Masaż tkanek głębokich. WSEiT

 

Zembaty A. (2003). Kinezyterapia. Kasper

 

https://blackroll.com.pl/blog/produkty/czym-jest-foam-roller

https://www.physio-pedia.com/Instrument_Assisted_Soft_Tissue_Mobilization

https://www.maciejoleksiewicz.com

https://www.habys.pl/pl/blog/osteopatia-czyli-na-czym-polega-general-osteopathic-treatment-1628244102.html

  • ORTOSTEO